زندگی ابدی

در این مطلب قصد دارم روایتی از امام هادی علیه السلام را بیان کنم که در آن ایشان به سختی روز مرگ اشاره نموده اند. مرحوم حاج آقا مجتبی تهرانی در ذیل این روایت سخن زیبایی دارند. ایشان با توجه به آیات قرآن کریم، کلید رهایی از این سختی را بیان نموده اند. 

امام هادی علیه السلام فرمودند:

اُذْکُرْ مَصْرَعَکَ بَینَ یدَیْ اَهْلِکَ وَلا طَبِیبَ یمْنَعُکَ وَلا حَبِیبَ ینْفَعُکَ.¹

آن حالتی را که در پیش روی خاندانت بر روی زمین افتاده‏ای به یاد آور،

در حالی هستی که هیچ طبیبی نمی‏تواند مرگ را از تو دور کند،

تمام اطبّای عالم را هم بیاورند، خبری نیست و نمی‌توانند هیچ کاری برایت انجام دهند،

دیگر کار تمام است. هیچ دوستی هم در آن حال نمی‌تواند به تو سود و نفعی برساند،

رفقا و آن‌هایی که واقعاً خیلی دوستت دارند، برای تو هیچ کاری نمی‏توانند بکنند.

روایت تمام شد، حالا چه باید کرد؟ چون دیگر هیچ پزشکی هم نیست که بتواند مرگ را از تو دور کند؛ هیچ دوستی هم نمی‌تواند به تو خدمتی کند و سودی برساند.

حالا چه کنیم؟

همه ما کارمان به اینجا می‌رسد ‌که هیچ طبیب و پزشکی نمی‌تواند مرگ را از ما دور کند و هیچ دوستی هم نمی‌تواند به ما نفعی برساند.

حالا آیا چیزی هست که آن موقع به درد ما بخورد و به ما حیات و زندگی ببخشد و ما را زنده کند؟

قرآن کریم می‌فرماید:

«مَنْ عَمِلَ صَالِحاً مِنْ ذَکَرٍ أَوْ اُنْثَی وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْیینَّهُ حَیوۀً طَیبَةً.²

هر کس عمل شایسته‏ای انجام بدهد، چه مرد و چه زن و حال اینکه مؤمن باشد، ما به او یک زندگی گوارا می‌بخشیم و زنده‌اش می‌کنیم.

اما چه حیاتی؟ «حَیوۀً طَیبَةً». پس آن موقع چه چیزی به درد ما می‌خورد؟

عمل صالح! عمل صالح ما را زنده می‌کند، به ما زندگی می‌دهد امّا یک زندگی پاکیزه و گوارا.

پی‌نوشت:

[1]. بحارالانوار، جلد75، صفحه370.

[2]. سوره نحل، آیه97. 

+ منبع این نوشتار را در اینجا ببینید.